کاروان

............... هجرت خزان

تن پوش چروکیده زردش را

می تکاند به عزم سفر جبر

در رقص بادی چرخان

که فرفره سرما را

در میان دندان های یخ بسته اش

             به بازی گرفته است ...

               ***

با هرقدم که میل رفتنش نیست

                       -  هنوز  -

برگهای خشکیده کنده از درختان

                 - بی تفاوت را  -

از لابه لای خش خش دامنش

بر روی خاک سدر میریزد

و در عبور از رگهای بیحس ریشه ها

نئون های کدر قرمز ... زرد و

          - قهوه ای قانون را  -

در گذر از چهارراه فرسوده فصول

           - خاموش  می کند  - !

 

                   ***

 

در درازترین دقایق شب پایان عمرش

زلفانش را برهمه جای زمان

                  - پخش می کند  -

چون مخمل ضخیم سیاه

و به بست می نشیند

برای دیر رفتن از رویای یلدا .

در واپسین منطق ناپیدایی

انار وفاداری را که

از سایه درختی آویزان هست هنوز

                می بوید و می بوسد

که درزیرپوست آن ... دانه هایش

چون سینه دخترکانی نوبالغ

             - برجسته گشته اند -

و از فرط شهوتی سرخ

ترک برداشته لبانش !

 

             ***

 

میرود در دم دمای زایش سحر

که شب دست دراز خود را

از گونه زیبای آن

             به نازی خمارانه

                      بیرون می کشد

و ستاره صبح شاهد است

که دیوان رازهایش را

در هجرتی می بندد سخت...

زیر سایه  درخت  افرا !

                ***

سیبی زرد

          - در بدرقه اش -

از درختی مبهوت می افتد

و در پای تنه خمار آن 

گونه اش از شبنم صبحگاهی شفاف

یخ می بندد چون  انتظار ...

 

                  ***

 رد وبدل  مرموزانه ی ساکن

در  مهی انبوه

رد پای عمیق سرد

در مرز  زمان هیچ...

تن پوشی سفید سر میرسد

از انتهای بی برگی ها

و لحاف عریانش را

بر سر لحظات لخت می کشد

                   چون خواب ...

                       فصل زمستان !

 

   

                     ***

شعری به بهانه پایان پائیز زیبا که

 تقدیم دوستان میشود و با آرزوی

شادی و خوشی در شب یلدا برای

تمام هموطنان ... 

                                   آذر

 

 

 

 


 

 

 

     






 






      


 

 

+   کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱٢:٥٠ ‎ق.ظ ; ۱۳٩٠/٩/۳٠

design by macromediax ; Powered by PersianBlog.ir